این سه شئی که به نظر قیمتی ندارند، برای من ارزشمندترین اشیاء جهان هستند. با دستهای نازنین عباس ساخته شده است. همان دستهایی که بارها به دور من حلقه کرده و امن‌ترین جای ممکن بود. همان دستهایی که با شیطنت در کودکی از لابلای باغهای چایی هنگام عبور دستی بر سر رویشان کشیده است. همان دستهایی که انگشت آغشته به عسل را با خنده در دهان من گذاشته است. همان دستانی که هنوز نوازش سرانگشتانش را لابلای موهایم حس می‌کنم. همان دستهایی که بهاره و بیژن را بغل کرده و آرام با مهر پشتشان را نوازش داده تا بخوابند. همان دستهایی که صبح زود قبل از رفتن سرکار شیشه شیر را بر دهان بهاره و بیژن گذاشته همان دستهایی که…….. – اینها سه تا از کاردستی‌های عباس هستند که در زندان رویشان کار کرده است. اولی حلقه دستمال گردن است که از استخوان مرغ درست شده است و با استفاده از توتون سیگار رنگ شده است. دومی گیره سری است که برای بهاره ساخته و اون دو تا که در سنجاق است در ته یکی از ساکهایی که پس از اعدامش در تابستان ۶۷ به پدر و خواهرش تحویل دادند، پیدا کردم از ی دانه‌های تسبیح است و احتمالا قصد داشته تکمیلش کند. – نوشته بانو صابری، همسر زنده یاد عباس علی منشی رودسری
OMID ist mein Name 